ROZDZIAŁ 8.

Poczułam grunt pod nogami. Zorientowałam się, że Harry odsunął się ode mnie na bezpieczną odległość.
-A teraz posłuchaj, zabawimy się po mojemu. - uśmiechnął się szyderczo, wiedział, że się go boję. Byłam ciekawa co zamierza dalej zrobić, ale jedno jest pewne, gdy tylko Zac nas znajdzie, będę musiała się stąd wydostać.
-Więc, gdy pojawi się tu Zac podasz mu grzecznie to pudło, powiesz jak bardzo go kochasz i zapewnisz, że wrócisz do niego .... niebawem. - wskazał na chipsy, które stały na ziemi i znowu pojawiły się jego dołeczki. Wiem, że jestem głupia i nie powinno mi się to podobać, ale cóż ... podobało. Harry odszedł ode mnie i schował się za jakimiś kartonami, a ja w dalszym ciągu stałam przerażona i nie wiedziałam czy postąpić tak jak kazał Harry czy po prostu uciec i powiedzieć o całym zajściu Zacowi. Zobaczyłam szatyna wychodzącego zza rogu, postanowiłam kłamać.
-O Em tu jesteś. Szukałem cię, miałaś przynieść chipsy, które już się skończyły. - zobaczyłam jego ciepły uśmiech i zaczęłam mieć wyrzuty sumienia, że go okłamuję.
-Tak, ja tylko ... - podniosłam pudełko leżące obok mnie - długo szukałam. Sam widzisz ile tu tego jest. - starałam się brzmieć normalnie, żeby niczego się nie domyślił.
-Proszę, weź je, a ja tylko poukładam te pudła, bo trochę namieszałam szukając chipsów. - w duchu modliłam się, aby niczego nie podejrzewał, bo w rzeczywistości wcale nie rozrzuciłam żadnych pudeł.
-Okeeej, będę czekał przy barze. - zabrał pudełko, dał mi całusa i odszedł. Było mi strasznie głupio, że nie powiedziałam mu prawdy, ale nie mogłam. Bałam się o niego, o siebie, o nasz związek, a nie mam pojęcia co jeszcze potrafi Harry wymyślić.
-Świetnie skarbie. - zobaczyłam Harrego, który zaczął klaskać. Wcale mi nie było do śmiechu.
-To nie jest śmieszne idioto! - byłam strasznie zła. Przez niego zaczynam tracić wszystko to na czym mi zależy.
-Idioto?! Serio?! Skarbie słyszałem w życiu gorsze wyzwiska, więc to na mnie wrażenia nie robi. - zaczął zbliżać się do mnie, a serce poskoczyło mi do gardła. Dosłownie.
-Więc na czym stanęło? - składał pocałunki wzdłuż mojej szyji. Poczułam bardzo wyraźnie jego perfumy. Pachniał niesamowicie, ale to nie zmienia faktu, że się panicznie boję.
-Harry ... Proszę daj mi spokój. - zaczęłam odpychać go od siebie, ale nie pomagało. On składał jeszcze więcej pocałunków i dotykał moich piersi. Wcale mi się to nie podobało, bo wiedziałam do czego może dojść. Postanowiłam raz, a skutecznie go odsunąć. Kopnęłam go w krocze i natychmiast zaczęłam uciekać. Miałam nadzieję, że odpuści sobie. Przynajmniej tym razem. Po chwili zobaczyłam go za mną, dogonił mnie. Kurwa.
-Gdzie kurwa uciekasz?! Nawet nie wiesz jak sobie tym szmato pogorszyłaś. - szarpał mnie i ciągnął. Jedyne co mogłam to zacząć płakać. Zobaczyłam jak pośpiesznie ściąga ze mnie uniform, koszulkę i spodenki. Stałam przed nim w samej bieliźnie. Moje pojedyńcze łzy zamieniły się w potok. Na jego twarzy pojawił się uśmieszek. Podobało mu się to, że już nie mogę nic zrobić. Ściągnął resztę mojej garderoby. Zobaczyłam również jego opadające spodnie i poczułam go w sobie. Bolało niezmiernie. Po kilku pchnięciach nie chodziło mi już o ból fizyczny, a psychiczny. Starałam się powstrzymać płacz i łkanie, błagałam, żeby przestał, ale to było na marne. Poczułam w końcu, że doszedł. Wyszedł ze mnie, a ja opadając na ziemię nadal nie mogłam się pozbierać. Nie wierzę, że to przydarzyło się akurat mnie. Po kilku minutach ciszy Harry się odezwał.
-Widzisz słońce ... Dostałaś właśnie ode mnie dwie lekcje. Po pierwsze już wiesz, że zawsze dostaję to czego chcę. A z drugiej wynieś to, że nie warto się mi sprzeciwiać, bo będzie dwa razy gorzej. - ubrał spodnie, dał całusa w policzek i wyszedł, zostawiając mnie nagą. Pośpiesznie się ubrałam. Muszę w końcu wyjść do Zaca. Pytanie tylko co mu powiem? Hej, jestem zapłakana, bo twój braciszek właśnie mnie przeleciał? Boże nawet w myślach to nie brzmi za dobrze. Wróciłam do baru przy którym stał Zac. Od razu zauważył, że coś się stało.
-Skarbie, co się stało? - dobre pytanie Zac, sama chciałabym to wiedzieć.
-Nic takiego, tata właśnie do mnie zadzwonił, że mama zachorowała, ale już jest stabilnie. - świetnie Emily. Okłamuje własnego chłopaka, ale nie mogłam mu na razie powiedzieć prawdy, muszę podtrzymywać moje kłamstwa.
-Przykro mi. Mam nadzieję, że szybko wyzdrowieje. - posłał mi pocieszające spojrzenie, a u mnie znowu odezwały się wyrzuty sumienia. Postępuję nie fair. Mam już tego dość.
                                                         ***
Impreza dobiegała końca, ludzie się rozchodzili, a ja i Zac zaczęliśmy powoli sprzątać. Doprowadziłam się już do stanu "normalności" cokolwiek to znaczy, ale pomimo wszystko cały wieczór miałam w głowie obraz sprzed kilku godzin. Nie wiedziałam co będzie dalej i chyba nawet wolę nie wiedzieć. Około godziny 3.30 zamknęłam bar i udaliśmy się pod mój dom. Zac odprowadził mnie do drzwi.
-Hej, nie martw się już skarbie. Wszystko będzie dobrze, mama wyzdrowieje. - nie o nią się teraz martwiłam, bo nawet chora nie była. Gorzej z moim samopoczuciem i psychiką.
-Też tak myślę. Dziękuję za dzisiejszą pomoc. Dobranoc. - dałam mu buziaka i weszłam do mieszkania nie czekając nawet na "dobranoc" z jego strony. Chciałam jak najszybciej być w domu. Od razu udałam się pod prysznic. Tego potrzebowałam. Po relaksującej kąpieli spojrzałam na wyświetlacz komórki. Dwie nieodebrane wiadomości. Pierwsza była od Zaca.
Dobranoc x 
Na mojej twarzy od razu zagościł uśmiech. Był naprawdę kochany. Natomiast druga wiadomość za ciekawa nie była.
Jesteś strasznie ciasna, ale i tak chciałbym powtórkę. To kiedy i gdzie? ~ H
Moje życie zamienia się w piekło i sądzę, że to się szybko nie skończy.
________________________________________________

CZYTASZ = KOMENTUJESZ